TÜRKİYELİM

                                                                  TÜRKİYELİM


E-Posta kutuma şöyle bir uyarı düştü:

“Türk ve Türkiyeli kavramlarının ortalıkta dolaşması kesinlikle gizli bir bölücülüktür. İlginç ve güzel bir mozaik olan Türkiye'nin yapısını kökünden sarsmaya, dengeleri alt üst etmeye sebebiyet verebilecek bir durumla karşı karşıyayız gibi geliyor bana.

Ben ecdadı 1492 yılında İspanya'daki engizisyondan kaçıp Osmanlı Türkiyesi’ne sığınmış ve kabul görmüş Yahudi bir Türk vatandaşıyım.

1955 yılında doğup 1961 yılında ilkokul 1.sınıfa başladığım günden beri "Türküm, doğruyum, çalışkanım" düsturuyla beynime Türk olduğum (duygusu) kazındı. Bayrağım ve milli marşımın ne olduğu öğretildi; Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak, Atatürk'ün söylediği "Ne mutlu Türküm diyene" sözünü okul duvarında, kitabında ve her türlü malzemenin üzerinde öğrenerek bilinçlenip büyüdüm.

Şimdilerde birileri kalkacak ve bana "yok kardeşim sen Oğuz ve Kayı boylarından, Orta Asya'dan gelmediğin için Türk değil Türkiyelisin" diyecek ve ben de, "ha peki öyle olsun!” mu diyeceğim?

Hadi canım sen de... Ne olacak benim 50 yıllık eğitimim, öğrenimim. Ne olacak 32 yaşına gelmiş oğluma, 29 yaşına gelmiş kızıma aşıladığım Türk kimliği? Şimdi kalkıp kendilerine "kusura bakmayın çocuklar, biz Türk değilmişiz, sadece Türkiyeliymişiz" mi diyeceğim”? Beni Türk bilenler şimdi “vay be Yahudi’den Türk olmazmış” mı diyecekler?”
**
Sevgili yurttaş-Yahudi-Türk vatandaşı nasıl ve ne hissediyorsa kendisini öyle bilmelidir derim. Ancak kendisini bilirken şunu da bilmelidir:

Yahudi kendisini Türk saymışsa kime ne?
Türk Yahudi dinine girmiş ve gene de Türk kalmışsa da kime ne?
Hangi yasal gerekçeyle Yahudi Türk vatandaşına “sen Türk değil, Yahudi değil, sadece Türkiyelisin”  diyeceğiz? Vatandaşlık tanımı kanımca milliyet ve ırk aidiyetini belirlemez; sadece hukuken bağlı olunan devleti belirleyici olur. Bu yüzden “Türkiyeli” sıfatlaması vatandaş tanımını eksik bırakıyor. Çünkü bizim devletin resmi adı Türkiye Cumhuriyeti’dir. Türkiyeli Cumhuriyeti değildir. Dolayısıyla doğru adlandırma “Türkiye vatandaşı” olmaktadır. Vatandaşın nereli ve hangi din, ırk ve milliyetten olduğu da sadece kendi özelini ve izin verdiği kadar da sivil toplum yaşamı ilişkilerini ilgilendirebilir bir ayrıntı bilgisi kalmalıdır.

Yeni Anayasa çalışmalarında sıkıntı yaratan soru şuydu: Eğer Anayasa’da belirtmek gerekiyorsa, -ki bana göre gereği yoktur-, T.C. vatandaşlarına ne diyelim? Eski tanım tam da burada sorunlu duruyor zaten. Yürürlükteki 1982 tarihli Anayasa'nın 66. maddesine göre, "Türk Devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk’tür" tanımı yapılmıştır. Türk vatandaşı olan Alman, İngiliz, Ermeni, Yahudi, Rum ve Arapları vatandaşlık tanımına atfen “Türk” yapabiliyoruz. Irkçılığa karşı olmak adına veya ırkçılık adına bu tanımı ırk üstünlüğüne oturtanlar durumun toplumsal varoluş sorunu yarattığı görüşünde birleşiyorlar; asıl amacın Kürtleri Türkleştirmek olduğunu ileri süren bazı terör örgütleri de yaratılan bu sorundan beslenmektedir. Bu sakıncalı durumu atlayabilmek için, ırkçı çağrışımla suçlanabilen  “Türk” tanımı yerine “Türkiyeli” denmesi önerilmiş olabilir. Aslında bana göre gereksiz bir öneri; ancak bunun neresi bölücülüğün daniskası oluyor anlayamadım! Anayasaya böyle bir tanım konsa, kim çıkıp da Kürt olduğunu söyleyene “sen Kürt değil Türkiyelisin” ya da Türk olduğunu söyleyene, “sen Türk değil Türkiyelisin” diye tutturabilir ki? Şimdi anayasal tanımı “Türk” diye, hangi Kürt’e kalkıp da “sen Kürt değil Türk’sün diyebiliriz ki? Aynı şey Yahudi Türk vatandaşı için de geçerli; kendini Türk sayan bir Yahudi anayasal tanımla başka bir şey yapılamaz. Öyle olabilseydi, İsrail kendi Arap vatandaşlarının hepsini Yahudi yapardı.

Aslında biz öncelikle millet bireylerinin kültürel, etnik ve ulusal kimliklerini anayasada tanımlamanın gereği ne denli önemlidir onu bilmeliyiz. Ben bilemedim bana sormayın. Bilemediğim için de önemsiz bir ayrıntı görüyor olabilirim. Vatandaşın ırksal, etnik, ulusal, kültürel kimliğini anayasal bir tanım yapmanın toplumsal huzura bir faydası olacağını sanmıyorum. “Doğumla doğal olarak veya sonradan T.C. Devletine tabi olan herkese 'Türkiye vatandaşı'  demek bence yeterli olacaktır. Türk vatandaşı nitelemesi gerekmez; ne de olsa devletin adı Türk Cumhuriyeti değildir... Böyle olunca isteyen kendine “Türkiyeli” diyebilir elbette; ancak bunu bir anayasa maddesi yapmanın gereği yoktur.

Yabancılar bizi kendi dillerince tanımlasınlar; bu onların derdi olsun; ben de Türkiye vatandaşı olarak bir Türkiyeli, bir Türk, bir Kürt, bir Yahudi ve kendimi ne sanıyorsam öyle olabileyim. Zaten yabancılar ülkemize  “Turkey” diyorlar; Türkiye bile demiyorlar. T.C. pasaportu taşıyana “Turk” demektelerken, biz  “Türkiyeli”  denir diye yırtınsak bunu değiştirirler mi? Tam da burada, Türk'ü küçümseyici tavır takınan bazı yabancıların karşısında "Ne mutlu Türk'üm diyene!" deyişindeki onurlanma cuk oturabiliyor işte. Bu söz Türk'e karşı söylendiğinde bence anlamsızlaşıyor. Kendini Türk saymayan kişilere karşı söylendiğindeyse bir kibir algısı yükseltebilir. İngiliz pasaportu taşıyan bir İskoç biz ona “İngiliz” deyince İskoç olmaktan çıkar mı? Alman pasaportu taşıyan bir Türk, İngiltere’ye giriş yaparken kendisine “German!” diyen gümrükçü yüzünden Türklüğünden mi olur?

Kimlerin vatandaş sayıldığını resmen belirleyen vatandaşlık tanımı demokratik hukuk devletiyle ilişkilendiği için önemlidir. Anayasa’da yeri olmalıdır. Bu yüzden vatandaşlık tanımı maddesine “hangi devletin vatandaşı” sorusuna cevap olabilecek “Türkiye vatandaşı” ibaresini düşmek yeterlidir. Ulusa şu denir, millete bu denir, halklarımız da şunlardır gibi ayrıntılara girmek bence anayasal bir ihtiyaç değildir. Vatandaşlara ortak bir ulus kimliğini anayasa ile dayatmanın toplumsal bir faydası olduğunu da sanmıyorum. Bu olacaksa toplumsal bilincin sağduyusuyla kendiliğinden olabilmelidir. Kendiliğinden olamıyor diye de anayasa ile vatandaşa bir halkın üstünlüğünü ima eden aidiyet kimliği dayatmak sorun çıkartır.

“Türkiye vatandaşı” dendiğinde “Türkiye” herhangi bir halkı işaret etmediği için sorun çıkartmaz diye düşündüm. Elbette sade vatandaşın âlimane düşünce üretmesi beklenmez. “Türkiye vatandaşı” olmanın Türklüğe, Kürtlüğe veya başka bir ırka, ulusa, millete ve halka aidiyet hissini köreltici veya aşağılayıcı bir sakıncası varsa onu da siyaset, sosyoloji, felsefe ve filoloji âlimleri açıklamalıdır derim.

“Bugün Kürtlere hat safhada pozitif ayrımcılık yapılmakta, Türk olarak kabul edilen ırka göre haklarının daha kolay kullanımı sağlanmaktadır” deniyor. Niyetin amacı sonul gerçekliğin çizgisini ayrı gayrı sınırı yapmak olmuşsa zaten bunun önüne yasal biçimlemelerle geçilemez. Bölünmeyi önleyici tek güç, Türkiye sınırları içinde tüm vatandaşlarının demokratik-sosyal-laik-hukuk içinde eşit hak ve özgürlüklerle var olabilmesini sağlayabilir olan T.C. Devlet Erki’dir. Bizler, Aleviler, Kürtler, Türkler, Lazlar, Araplar, dinli ve dinsizler ve daha başkalarımız, hep birlikte Türkiye vatandaşları olarak demokrasinin bu bilinçle kurumsallaştırılıp işletilmesini talep edebilmeliyiz.

Şu da bilinmelidir elbette; ileri sürüldüğü gibi bugün Kürtlere hat safhada pozitif ayrımcılık yapılmıyor.  Benim olmayan bir hakkın Kürt vatandaşa verildiğinden doğrusu haberim olmadı. Kürtlerin fazlaca bulunduğu bölgelere ekonomik teşvik ve yatırım ayrıcalığından söz ediliyorsa bu zaten özgür var olma hakkıyla dolaylı ilişkisi olan demokratik kalkınmanın bir yol yöntem tasarımıdır ve sadece Kürtlerin ilgisine değildir. 

Her sorun hem kendi içini hem ilişkili olduğu dış ortamını en yüksek düzeyde memnun edici çözümlerle giderilebilir. Bu bağlamda demokratik alt yapıyı güçlendirici siyasi partiler yasasını yapmış, yaygın ve adil temsil olanağı sunan bir seçim sistematiğini belirlemiş olsaydık, “vatandaşın milliyeti ne olacak?” sorusunun cevabını bugün anayasa yapımı gündemine almazdık.

Siyasi partilerin daha demokratik bir işlerlik kazanması, milletvekili adaylarının merkezden değil de parti tabanı tarafından seçilmesi, seçilme barajının indirilmesi demokrasinin adil temsil kefesine asla fazla gelmez. Ancak şimdiki siyasi malzeme ile de yepyeni bir anayasa yapılabileceği kanısında değilim.

Aslında bana kalsa seçimlerde partiye değil de adaylara oy verme sistemini getirirdim. Bu biraz sorunlu olabilir. Partili sistem zorunlu gibi duruyor. Ancak partilerin birinci tur seçimde bir aday üzerinde ittifak yapmaları yasaklanabilir. Bu da başkanlık sisteminde iyi işler sanıyorum. Koşullu iki kademeli başkanlık seçimi… Oyların yüzde 40 ve üzerini almış aday çıkmazsa ikinci tur en çok oy almış üç adayla devam eder ve en fazla oy alan seçilir. Başkan, yürütmenin başı olarak yürütme (hükümet) kurulu üyelerini seçer. Öte yanda yasa yapıcı meclis dar bölge -(bir milletvekili çıkaran bölge)- temsil seçimleriyle belirlenir. En çok oy alan aday MV seçilir.

Meclis sadece yasa yapıp yasa kaldırmaz; aynı zamanda hükümet uygulamalarının yasalara aykırı olup olmadığını da denetler. Aykırılık durumunda konuyu kanıt belgeleriyle birlikte yargıya iletir. Bunun dışında yargı erki de hükümet üyelerini, başkanı ve milletvekillerini belli kurallar içinde sorgulama ve kovuşturmaya alabilir olmalı. Kısmi dokunulmazlık yani…
*
Kafamdaki ileri demokrasi bilinci rüzgârı almış açıldıkça açılıyor maşallah. İleri olmak bir önceki iyiden daha iyi olmaya doğru ilerleyiş göstermek anlamında. Mevcut olan eğer iyi niyetiyle durağan değilse ileri olabilir. İleri olan da mevcudiyetini (varlığını) iyi niyetiyle bile olsa durağan olmaya (statükoya) bağlarsa tutucu olur ki ilericilik sanısıyla geride kalır. Sanırım ileri demokrasi bilincinin sınırlanabilir bir mevcudiyeti yok. İleri demokrasi bilinci bugündeki ve yarındaki demokrasi ile yetinip toplumsal yönetişimi sorgulamaktan vazgeçmez. İleri olsun olmasın, demokrasi bilincinin mevcut yetkinliği her zaman demokrasinin toplumsal somutluğuyla ortaya çıkar. Toplumsal somutluk da toplum bireylerinin demokrat davranışlarıyla biçimlenir. İleri demokrasi bilinci mevcut demokrasiyi daha iyiye ilerleten toplumsal bir düşünce ve davranış enerjisi olarak aynı zamanda mevcut demokrasinin bir ürünüdür. Fakat hiçbir zaman mevcut demokrasinin veya mevcut ileri demokrasinin kendisi değildir…

Muharrem Soyek
**

Temiz Aile Kızı

Soru şu:
‘Aşk olmadan cinsel ilişki yaşanabilir mi?’
Erkek cinsinin dürüst olanları neredeyse tümden bu soruya 'Evet’ diyebilirler. Kadınların da birçoğu aynı fikirde olabilir. Ama ben,  özellikle toplumsal gerçekliğe kafa tutacak dirilikte duramayanlara, “yaşanabilir olsa da aşksız cinsellik yaşamayın" derim. Peki neden? Çünkü yaşandığında cinselliğin toplumsal gerçekliği kadının değerini erkeğin altına indirmek için daha da güçlenmektedir?

Erkek evlenmeye karar verdiğinde annesine veya annesi kadar yakın bulduğu bir büyüğüne gidip şunu söyler: "Bana temiz bir aile kızı bulun; beğenirsem evlenirim" der; ya da kendisi ‘temiz aile’ kızı olduğuna inandığı birini koluna takıp annesine takdim eder. Erkeğin annesi her iki durumda mutlu olur. Çünkü oğlunun artık durulup olgunlaştığını düşünür! Deyim yerindeyse, oğlu kızlarla yeterince gönül eğlendirmiştir; yani âşık olmadan, çapkın cinselliği yeterince yaşamıştır. Aşksız cinsel ilişki nedense erkeği onurlandıran bir çapkınlık sayılırken, kadının iffet eksikliğinden sayılır. Aşksız cinsel ilişki erkek elinin kiri, kadınınsa alnına yapışan bir iffetsizlik lekesidir. Erkek, eli yüzü düzgün ‘temiz aile’ kızıyla evlendiğinde elinin kirini de yıkamış olurken, erkeğin çapkınlığına cinsel meze olmuş kadının bakir bir erkekle evlenerek alnındaki lekeden kurtulmasına geleneksel ahlâk algısı izin vermiyor.

Peki bu cinsel ayrımcı tutumun kusuru kimde? Bence kusurun daniskası kadındadır. Her şeyden önce anne olmuş kadınlar oğullarının kulaklarını çekmeliler: Onlara, “âşık numarası çekerek veya evlenmeye niyetliymiş gibi görünerek bir kadınla cinsel ilişkiye girersen hakkımı helal etmem” diyebilmeliler. Ya da, “bir kadının aşkına içten ve güvenilir bir aşkla karşılık veremediğin yerde kadın ne kadar ısrarcı da olsa cinsel ilişkiden uzak durmalısın; kadının duygusal yaklaşımını cinsel nefsini tatmin fırsatı yaparsan sütümü helâl etmem” diyebilmeliler.

İkinci olarak da, kadınlar erkeğin çapkınlığını kendilerine yönelik bir aşkın başlangıcı yapabilecekleri sanısıyla aşkı erteleyerek erkeğin koynuna girmeyi cinsel ahmaklıktan saymalılar. Kadınlar aşk yemini etmiş erkeğe bile güvenip de onunla cinsel ilişkiye girmekte hızlı davranmasınlar; erkek en azından bir yıl boyunca içten bir aşk yakarışıyla kadının peşinde dolanabilmelidir. Ancak ondan sonraki aldanmışlık bir ahmaklık olmaktan çıkmış olur.

Aşk yoksa cinsel ilişki de yok diye tutturamam tabi ki. Benim için esas olan kimsenin aşk ile aldanarak ve aldatarak cinsel ilişkiye girmemesidir. Yoksa kadın erkek gönüllerince sevişip cinsel haz almak istemişler de ben mi ayıplamışım? Aşksız da cinsel ilişkiye girilir; ancak iki taraf bunun sorumluluk yükünün farkında olabilmeli; aşk ile ısıtamadıkları bir yatakta cinsel haz alma noktasında “aşkım, aşkım!” diye çığlık atarak kendilerini kandırmasınlar. Zaten bilerek aşksız cinsel ilişkiye girmişlikte ilişkinin mağduru da olmaz. Geleneksel ahlâk her ne kadar erkeği ‘çapkın kerata’, kadını ‘motorlu yosma’ görmeye devam ediyor olsa da böyle olduğu ve olacağı iki tarafın da bilincinde kayıtlı bir öngörü sayıldığından ortaya mağdur çıkmaz.

Zamane kadınlarının birçoğu aşk içinde seks yapma arzusundan sıyrılıp, seks için aşk ayaklarına yatmayı öğrendi; tıpkı erkek milleti gibi davranır oldu. Çok kadın aşkı kutsamak için değil, zevk almak için sevişmeyi kendine özgürlük yaptı. Kadınlar da erkekler gibi 'uçkur düşkünü' birer zevk bağımlısı olmaya başladılar. Bir veya birkaç gecelik cinsel ilişkiye aşktan hoşgörü kılıfı uydurdular. Bu da erkekler için kadın cinselliğini seks malzemesi yapmayı kolaylaştırdı. Kadının aşksız cinsel ilişkiye heveslenen özgür cinselliği erkeğe çok kolay cinsel doyum fırsatı sunmaktadır.  Evlenmeden, aşksız ve kolayca seks yapabilen bir erkek neden evlensin ki? Teknolojik yaşamın kolaylığı da göz önüne alındığında zamanla erkekler sadece baba olma tutkusuyla evlenmek isteyecekler sanıyorum. Tabi bu durum annelerin oğullarına ‘temiz aile’ kızı bulmalarını da zorlaştıracaktır. Belki de kadınlar için hayırlı olan böyle bir gidişattır. Temiz aile kızlarının kıtlığa düştüğü o zaman geldiğinde geleneksel ahlâk tabusu da yıkılmış olabilir; o zaman toplumsal bilinç, erkeğe ve kadına aynı ağırlıkta ahlâki sorumluluk yükleyen yeni bir cinsellik ahlâkını benimsemiş olabilir…

Eskiden, "Erkekler tanımadığı bir kadınla nasıl sevişebiliyor?" diye soran kadın şimdi erkekten duyabilmektedir benzer şaşkınlığı. Artık erkekler de soruyor: "Bazı kadınlara şaşıyorum; tanıştığı günün gecesi adamın koynuna nasıl girebiliyorlar, anlamıyorum! ” diyorlar.

Hadi, gönül ve akıl rızasıyla aşksız seviştikten hemen sonra memnuniyetle yollarını ayıranları anlayabiliyorum. Ancak, cinsel hazzı gönül ve akıl rızasıyla aşksız bir ilişkide yaşadıktan sonra pişman olanları ben de anlayamıyorum. Adama demezler mi, gönlün ayran çektiğinde aklın neredeydi de ayranın ekşimişlikten köpürdüğünü göremedin? Hele de en çok kadın milletinden çıkar aşksız bir seksten sonra bin pişman ağlayan. Derler ki şundandır pişmanlık: Kadın doğum kontrol hapını almamıştır; erkek de yırtık kaput takmıştır. Eh, olur böyle kazalar sevişmelerde; aşk bu kazaların en sağlam emniyet kemeridir…

Muharrem Soyek

Nesin Matematik Köyü

Nesin Matematik Köyü'nde 8 Temmuz - 22 Eylul 2013 tarihleri arasında

TMD Lisans ve Lisansüstü yaz okuluna başvurular başladı.

http://matematikkoyu.org/etkinlikler/2013-tmd-lisans-lisansustu/

Ve heyecanla beklenen lise programları:
http://www.matematikkoyu.org/etkinlikler/2013-lise-yazokullari/index.php

Ali Nesin

Karanlığa Doğru
• Orijinal Adı: FADE TO BLACK
• Yazar: Francis Knight
• Çevirmen: Kahraman Türel
• ISBN: ISBN_11113
• Sayfa Sayısı: 291
• Ebat: 13x21
• Baskı Tarihi: Şubat 2013
• Yayınevi: Elf Yayınları
• Birim Fiyat: 19,50 TL (KDV Dahil)
•
Kitap Açıklaması

Hikaye Mahala’da geçiyor. Mahala, vadinin karanlık derinliklerinde inşa edilmiş bir şehirdir. Bir uçtan bir uca değil, katmanlar halinde inşa edilmiş bir şehirdir. Sokaklar caddeler üst üste inşa edilmiş durumda; binalar üzerinde yükselen binalar… Tehlikeli bir denge inşası vardır. Bir şehir ki, güneşli zirvesine yüce Başkanlık oturmuş ve diplere doğru indikçe karalığa gömülen alt katmanlarında acı çekmeyi kutsayan sefiller, kaçaklar  ve terk edilmişlerin olduğu bir yerdir.

(ağrı) Acı-büyüsü, bundan çıkarılan güçle sağlanan enerji ve bunu elde etmenin bedelini canlarıyla ödeyen, çoğu kız, yüzlerce çocuk.
Aşağıdakiler ve yukarıdakiler, tıpkı bugün dünyamızda yaşananlara benzer türde bir ilişki içindeler. Yukarıdakilerin rahat yaşamı için feda edilen aşağıdaki insanlar. Onların kanını ve canını emen yukarıdaki egemen güç.
Aşağıdakileri, hele de bunlar çocuklarsa, inançlarıyla kandırmanın korkunçluğu, işledikleri günahların kefaretini acı çekerek ödemenin kandırılmışlığı.
Ve ilk başta salt kendi ailevi nedenleriyle yola çıkarak, bu acıya son vermeye çalışan hoppa, günlük yaşayan bir kahraman. Herkes onun hovarda biri, sorumluluktan kaçan kaytarıcı biri olduğunu biliyordur. Ama onlar bu adamın aynı zamanda bir ağrı sihirbazı olduğunu bilmiyorlardır. Kendinden ve başka insanlardan ağrıyı çekebiliyordur. Adam bu gücünü kullanmaya pek meraklı değildir ama yeğeni kaçırıldığı zaman bu gücünü açığa çıkarması gerekmiştir.
Ağrı büyücüsü olmasına rağmen sonunda acının gerçekliğini duyumsayacağını fark etse bile, yaşamının bir yerinde acı çeken insan topluluğu için faydalı bir varoluşa dönüşmenin onurlu gururunu taşıma fırsatı bulan hoppa bir serserinin macerası başlamış olur.
İlginç olduğu kadar, tüyler ürpertici sahneleri de olan fantastik bir çağdaş masal.
***
Kitabın aranabileceği adres:
http://www.elfyayinlari.com/fade-to-black-4-urun

Eşcinselin Günahı

Metabolik ve psikolojik somut nedenleri kesinlik kazanmış olmasa da eşcinsellik (homoseksüellik) bazılarına göre bir hastalıktır. Hatta bunu sözde bir eşcinsellik genine bağlamaktadırlar. Varsayalım öyledir. Peki, insan salt özel bir gen taşıdığı için “hasta” sayılabilir mi? İnsanı farklı kılan sadece genetik yapı özelliği değildir; genetik farkın bilinçsel etkinlik özellikleridir. Tek yumurta ikizleri bile aynı yaşam ortamında tıpkısı davranış biçimi göstermezler; genetik aynılıklarına rağmen genler bilinçsel etkinlik niteliğinde farklı özellik nedenseli olabiliyorlar. Sanırım bunun nedeni insanın epey zamandır sırf genetik özelliklerine bağımlı yaşayan canlılardan ayrışmış bir yaşam kültürüyla var olmasıdır. İnsan genetik özellikleriyle duyumsayıp sezgilediği gerçeklik algısını aklının düşünme tasında terbiye ederek değiştirebilen tek canlıdır. Dolayısıyla, eşcinsel genin azdırdığı cinsel yönelim arzusunu aklın düşünme duvarına çarparak kırabilir miyiz diye soruyorum... Eğer eşcinsellik geniyle aynı baskınlıkta heteroseksüellik (sadece karşı cinse cinsel ilgi duyma) geni de taşıyorsa, yani kişi biseksüel ise (hem kendi cinsine hem karşı cinse cinsel arzu duyuyorsa) kişi bilinçsel istemle eşcinsel eğilimini hem dizginleyebilir hem etkinleştirebilir. Eğer eşcinsel (homoseksüel) eğilim nedeni baskın bir genden dolayı oluşuyorsa kişi aseksüelliği (her cinsine karşı cinsel ilgisiz kalmayı) seçebilir. Ancak kişinin bu seçimi kendi bilinçsel özgür istemiyle olabilse de genelde toplumsal varlık zoruna görelidir. Elbette bu seçimlerin olası gerçekliği ancak eşcinsellik geninin bilimsel tanıyla kanıtlanmış olmasına koşulludur.

Cinsel davranışların biyolojik temeline ilişkin bugüne kadar yapılmış en geniş çaplı araştırma sonucunda, bilim insanları “eşcinsel geni” diye bir şey olmadığını ancak cinsel davranışlarımız üzerinde genetik faktörlerin küçük de olsa bir etkisi olduğu sonucuna vardılar. Bilimsel tanılı bir eşcinsellik geni bulunduğunda, eşcinsellik genini baskılayıp normal sayılan cinsellik genini etkinleştirme yöntemi de bulunmuş olsa bile, cinsellik seçimi eşcinselin özgür istemine bırakılmalıdır. Eşcinsellik geni varsa bile bu geni taşıyor olmak tek başına eşcinselliği bir hastalık olarak nitelemeye yetmez sanıyorum. 

 

Kaldı ki genetik bir bozukluktan olmuş olsun... Bu durumda genetik arızayla doğan her engelli kişiyi hastalıklı görmek gerekir. Bence, doğrudan doğumsal nedene bağlı olan eşcinsel eğilim hastalıktan değil, anca yapısal bir bozukluktan sayılabilir. Elbette eşcinselliğin bir hastalık olmadığı varsayımı da bizi eşcinselliğin seçilebilir bir cinsel eğilim özgürlüğü olması gereğine çıkartmaz. Gene de kendi özgür seçimiyle eşcinsel ilişki yaşayan az sayıda heteroseksüel insan varlığını inkâr edemeyiz. Ancak bunları eşcinsel olarak nitelemek de doğru bir ifade durmuyor; ben bunları cinsel sapkın olarak görmekteyim. Bırakın eşcinsel ilişkiyi, hayvanlarla bile cinsel ilişkiye giren insanlar var; işte size hem hasta hem hastalık… Genler yaratılışın yazılım kodlarıdır; canlanma varoluşunun kaderidir. Ancak insanın bireysel ve toplumsal varlığını tehdit eden HER CİNSEL EĞİLİM eylemi hastalıklı sayılmalıdır; sadece eşcinsellik değil...

Kişinin daha doğumdan beri taşıdığı özellikler onda eşcinsel davranış güdüsünü ateşliyorsa, o kişinin ruhsal hastalığından da söz edemeyiz. Ne de olsa “ruh” insana sonradan eklenmiş bir takı değildir. Ruh bence bedenin içsel ve dışsal yaşam enerjisini kendine özgü algıyla duyumsayış biçimidir. Aşk da böyledir; asla bedenden dışarıda bir ruhsal duyum değildir; bedenin içsel duyum zevkinin en üst ifade biçimidir; kişiyi hem bedensel hem ruhsal en üst varoluş hazzına yükseltir. Gene de aşkın ifade biçimi bazı insanlarda mutluluktan çok hüzün nedeni olabiliyor; tek yanlı kara sevda gibi… “Ölürüm de kimseye yâr etmem” çılgınlığı gibi… Ancak kimse âşık olduğu için hasta sayılmaz. Bu bağlamda hastalık cinsel kimlikte değil, kimliğin kendini paylaşım ve ifade biçiminde aranmalıdır.

Eşcinsel erkeklere kibar ortamda ‘gay’ diyorlar. Eşcinsel kadınaysa ‘lezbiyen’ denmekte. Eşcinsellere yönelik korku, kaygı ve nefret duyumuna da ‘homofobi’ denir.  Ancak lezbiyenlerden daha çok erkek eşcinsellere karşı homofobik tutum alınır. Nedense hem kadına hem erkeğe cinsel ilgi duyan (biseksüellere) karşı homofobisi olan da pek azdır. 

Eğer doğuştan heteroseksüel olduğu kuşku götürmez bir bedenin cinsel davranışı eşcinselliğe meyletmişse, o bedenin ruhsal ifadesinde bir bozukluk anlamında hastalıktan söz edebiliriz. Bunun nedeni kendi cinsel doğasını inkâra götüren ruhsal bir göçüntü olabileceği gibi, heteroseksüel özelliklerini de koruyan çoklu cinsellik sapkınlığı da olabilir. Cinsel sapkınlığı cinsel sapıklıkla karıştırmamak gerek. İkisi de bir bozukluk ve hastalıklı bir cinsellik sayılsa da sapkınlık toplumsal bilincin ahlâk anlayışına görecelenmiş ayıplı bir cinsel eğilim olmaktan ileri gitmezken, sapıklık zarar verici tehlikeli niteliğiyle suç oluşturan bir cinsel davranış biçimidir. Burada “hastalıklı” sayabileceğimiz sapkın kişi bedensel doğasından dolayı eşcinsel değildir; böylesi ruhsal bir bozukluk nedeniyle sonradan olma, çakma eşcinseldir.

Hastalık cinsel kimliğin kendisi değil, cinsel davranışın tıbbi ve toplumsal niteliğidir. Şöyle ki, eşcinsel olduğu gerçekliğini idrak etmiş olmasına rağmen karşı cinsini de becermeye kalkan bir eşcinselin hastalıklı bir cinsel eğilime girdiği söylenebilir. Ya da bilerek ve isteyerek sübyan sayılan yaştaki cinsleriyle cinsel ilişkiye giren her cinsel kimlik de hasta olarak nitelendirilebilir. Sonuçta bana göre hastalıktan söz edilecekse, tehdit oluşturup oluşturmadığına bakmaksızın her eşcinseli cehennem ateşine atan zihniyet hastalığını sorgulamak, kanımca daha iyileştirici bir tutum olacaktır… Eğer görme bozukluğu çekmiyorsam, sırf bir gözüm kırmızı diğeri sarı diye göz hastası sayılır mıyım? Ancak benim kırmızı-sarı gözüme bakınca rahatsız olan kişiyi hasta sayabiliriz… 

Baba soyundan yürüyen ataerkil aile kurumu, erkek liderliğinde üremeyi kutsayan nikâhlı cinselliği korumak adına eşcinselliği toplum dışına itelemekte kendisini haklı bulur; eşcinselliği, üreme amaçlı aile kurumunu temel yapan toplumsal yapıyı yıkabilecek olası bir tehlike sayar. Ataerkil aile geleneği kadın ve erkeğin sadece nikâhlı cinsel birliktelikte tam bir insan olabilecekleri inancını toplumsal bilince gerçeğin tek doğrusu olarak dayatır. Belki bu yüzden kendi cinsinden olanla seks yapanı toplumsal bilinç lanetleyip hastalıklı gösterme gayreti içindedir. Aslında hiçbir cinsel kimliği ben bir hastalık olarak niteleyemem; ancak her tür cinsel ilişkide sapkınlık ve sapıklık derecesinde bir bozukluk olabilir…

Cinsel Tıp Enstitüsü Genel Başkanı Dr. A. Cem Keçe, “Eşcinsellik ruhsal bir bozukluk mudur?” sorusunun genel hekimlik uygulamasında önemli bir sorun olduğunun altını çizip devam ediyor: “Çünkü, ruhsal bozukluk veya anormal davranış göreceli kavramlardır. Öncelikle normalin tarifindeki gerçekliğe muhtacız. Yaşadığı toplumdaki kişilerin çoğunluğunun değer yargılarını benimseyen ve toplumun geneline uygun davranan birey ‘normal’, aykırı hareket eden birey ise ‘anormal’ olarak adlandırılabilir. Bu açıdan bakıldığında eşcinsellik anormal bir davranış olarak görülür. Ancak ruhsal bozukluk olup olmadığını belirleyen en önemli etken, kişinin kendini nasıl hissettiğidir. Eşcinsellerin kendilerini suçlu, huzursuz, yalnız, depresif, sıkıntılı ve gergin hissetmeleri sık rastlanan bir durumdur. Bu açıdan baktığımızda eşcinsellik, ruhsal bir bozukluktur; bir cinsel kimlik bozukluğudur”  diyor.

Eşcinselin hâlleri onda ruhsal bir bozukluk belirtisi sayılabilir. Ancak bunun bir cinsel eğilim sapkınlığı sergileyen cinsel kimlik bozukluğu mu, yoksa toplumca dışlanan bir cinsel kimliğe bindirilen dayanılmaz baskı altında ezilen eşcinselin kendini ifade edemeyişindeki ruhsal tepinmesi mi olduğunu kesinleştirmeden, ‘ruhsal hastalık’ sayılabilecek bozukluğun doğrudan eşcinsel kimlikten kaynaklandığı kanısı bir ön yargıdan ileri geçmez… İnsanın ruhsal varlığını mutluca ifade edip paylaşması, öncelikle hem kendisi hem çevresiyle ve kendisini öylece yaratan tanrısıyla barışık yaşamasıyla olasıdır. Bu varoluş duyumu zaten herkesin ruh sağlığını pekiştiren temel olgudur. Kendisiyle ve tanrısıyla barışık olmasını eşcinselin içsel hesaplaşmasına bıraksak da cinsel tehdit oluşturmayan eşcinsellerin çevresiyle barışık olmasına yardımcı olmak toplum sağlığına iyi gelecek bir sorumluluk yükü yapılmalıdır.

Sanırım her eşcinsel, ailesinden ve çevresinden insanı cennete veya cehenneme gönderen sevap ve günahların bilgisini alarak cinsel erginliğe varmıştır. Hemen her dinsel inanç eşcinselliği cehennemlik günahtan sayar. Peki, bu öğretiye bakarak eşcinseli lanetli bir cehennemlik sayabilir miyiz? Ben sayamam! Zina yapan, hayvanlarla bile cinsel ilişkiye giren, cinsel dürtüyle cinayet işleyen, insan emeğini ve cinselliği köleleştiren, haram yiyen, dinin hemen hiçbir emrine uymayan heteroseksüel insanlar da var oldukça sayamam...

Cinsel kimlikleri değil, olsa olsa cinsel davranışları, yani cinselliğin nasıl yaşandığını sorgulayabilir, cinsellik eyleminde bir bozukluktan söz edebiliriz ve ancak tıp bilimi bu bozukluğu bir hastalık olarak niteleme yetkisine sahiptir. Öte yanda "Ben tam bir erkeğim; rakı masamdan meze diye kadını, yatağımdan ibneyi eksik etmem" diyen cinsel kimlik kırığı herhangi bir insanın davranış temelinde hastalık sayılabilecek bir bozukluk arayabiliriz. Eşcinsellerin sahnede alkışlanıp sokakta taşlandığı bir toplum olmayalım. Çoğumuz eşcinsellere ‘sapık’ gözüyle bakıyor, onlardan korkuyor ve aramızda özgür kimlikleriyle bulunmalarını istemiyoruz. Her ne kadar eşcinsel üçüncü bir insan cinsi değilse de, herhangi birimiz kadar bile toplumsal tehdit oluşturmadıkça onu bir cinsel yönelim azınlığından sayarak içimize sindirecek kadar demokrat olabilmeliyiz.

Önüne çıkarılan tüm toplumsal engellere karşın kendi doğal cinsellik gerçeğiyle yüzleşebilmiş eşcinselin açık cinsel kimliğiyle yaşama isteği her zaman saygıya değerdir. Bu insanları ister sevelim ister sevmeyelim, onların aramızdaki toplumsal varlıklarını saygıyla ağırlamak bence yüksek bir insanlık değeridir. Ancak bu insanlık değeri, eşcinselin de her cinsel kimlik gibi mutlaka toplumun yazılı ahlâk ve davranış hukukuna uygun yaşamasını talep eder. İki eşcinselin ortalık yerde sevişmesi, ortalık yerde sevişen kadın ve erkek kadar eş değer bir toplumsallık ayıbıdır. Bir eşcinselin bir başka eşcinselin ırzına geçmesi, bir heteroseksüelin ırza geçme eylemi kadar suçtur... Toplumsal yaşamı yozlaştıracak bir tehdit olmaktan sakınan herkes, cinsel kimliklerine bakılmaksızın toplumsal hizmet ve bireysel özgürlük hakkından eşitçe faydalanabilmelidir.

*

Muharrem Soyek

Babası veya annesi hayatta olmayan, maddi olanakları yetersiz çocuklara parasız ve yatılı eğitim fırsatı tanıyan Darüşşafaka Eğitim Kurumları'nın 2013 yılı sınav takvimi belirlendi. Buna göre; Darüşşafaka Giriş Sınavı'na başvurular 7 Ocak 2013'te başladı ve 29 Mayıs 2013 Çarşamba günü sona erecek. Sınav, 2 Haziran Pazar günü saat 10.00'da 20 ilde yapılacak. Sınavda başarılı olan öğrenciler mali durum araştırması ve sağlık kurulu kontrolünden geçtikten sonra ücretsiz yatılı kolej eğitimi alma hakkı elde edeceklerdir.


Her aile çocuğunun iyi bir eğitim almasını, başarılı olmasını, mutlu yaşamasını, ailesine ve ülkesine yararlı olmasını ister. Darüşşafaka, babası ya da annesi, veya hem babası hem annesi hayatta olmayan, maddi olanakları yetersiz, yetenekli çocuklara parasız ve yatılı bir eğitim fırsatı sağlıyor. Hayırsever yurttaşlar tarafından 1863’te kurulan Darüşşafaka, her yıl sınavla seçtiği öğrencilerin eğitim, sağlık, beslenme, barınma ve giyim gibi tüm gereksinimlerini karşılar; yabancı dil öğretimli kaliteli bir eğitim olanağı sunar.

Darüşşafaka Lisesi’ni bitiren öğrenciler, İngilizce bilen, bilgisayar kullanabilen, bir müzik aleti çalabilen, spor yapan bilgilenmeyi seven gençler olarak üniversiteye başlarlar. Darüşşafaka, başarılı öğrencilerini üniversite eğitimleri süresince de burs vererek destekler.

Öğrenciler DARÜŞŞAFAKA’DA…

- Çağdaş teknolojiyle donanmış derslik ve laboratuarlarda, bilgisayar destekli eğitim görürler.
- Tam donanımlı zengin kütüphaneden yararlanırlar.
- Türkçeyi ve İngilizceyi doğru ve düzgün kullanmayı öğrenirler.
- Açık/kapalı spor alanlarında basketbol, futbol, tenis oynar; yüzme öğrenir; jimnastik yaparlar.
- Büyük ve görkemli tiyatro salonunda gösteri izler, gösteri sunarlar.
- Her öğrenci heves ettiği ve yetenekli olduğu bir müzik aleti çalmayı öğrenebilir.
- Sağlık hizmetlerinden yararlanırlar.
***

DARÜŞŞAFAKA SINAVINA GİRECEK ÖĞRENCİLERDE ARANAN KOŞULLAR:

- Babasının ya da annesinin hayatta olmaması
- Ailesinin maddi durumunun iyi bir eğitim için yeterli olmaması
- 2002 ve sonrası doğmuş olması (Yaş düzeltmesi geçersizdir.)
- 2012-2013 Eğitim – Öğretim Yılında ilkokul dördüncü sınıf öğrencisi olması
-  Sağlık ve diğer yönlerden yatılı okula kabulünde sakınca bulunmaması
 - T.C. vatandaşı olması


SINAV KAYDI İÇİN GEREKLİ BELGELER:
- Adayın okumakta olduğu okul müdürlüğünden alınacak ve İlkokul 4. sınıf öğrencisi olduğunu gösteren imzalı ve mühürlü belge (Okul karnesi kabul edilmez)
- Nüfus cüzdanı fotokopisi
- Nüfus Dairesinden alınan Vukuatlı Aile Nüfus Kaydı örneği (Suret, fotokopi, muhtar belgesi, ölüm tutanağı kabul edilmez)
- 2 adet yeni çekilmiş vesikalık fotoğraf
- Başvuru formu

DARÜŞŞAFAKA GİRİŞ SINAVI BAŞVURU FORMU İÇİN KAYNAK ADRES:

http://www.darussafaka.org/tr-TR/kurumlar/Documents/Basvuru%20formu%202013.pdf


SINAV BİLGİLERİ:
Kayıt Başlangıç Tarihi: 7 Ocak 2013, Pazartesi
Kayıt Bitim Tarihi: 29 Mayıs 2013, Çarşamba
Sınav Günü: 2 Haziran 2013, Pazar
Sınav Saati: 10.00
(Adayların saat 09.00’da sınav yerinde hazır bulunmaları gerekmektedir.)


 SINAV MERKEZLERİ:

İL                      OKUL                                    TEL

ADANA İsmet İnönü İlk ve Ortaokulu (0-322) 453 73 12
AĞRI Alparslan Ortaokulu (0-472) 215 12 21
ANKARA Metin Emiroğlu İlkokulu (0-312) 223 54 79
ANTALYA  Başöğretmen Atatürk Ortaokulu (0-242) 312 66 70-71
BURSA Setbaşı Ortaokulu (0-224) 327 75 12
DENİZLİ  Gazi İlkokulu (0-258) 216 18 35 / 241 75 13
DİYARBAKIR Ali Emiri Ortaokulu (0-412) 228 05 51 – 52
ERZURUM İsmetpaşa ilkokulu (0-442) 234 78 67
GAZİANTEP Abdullah Kepkep İlkokulu  (0-342) 230 31 43
İSTANBUL Darüşşafaka Eğitim Kurumları (0-212) 286 22 00
İZMİR Merkez Halit Bey İlkokulu (0-232) 262 47 22
KAYSERİ Besime Özdereci İlk ve Ortaokulu 0-352) 223 41 46 / 223 22 35
KONYA Mümtaz Koru Ortaokulu (0-332) 351 12 22
MALATYA  Atatürk Ortaokulu  (0-422) 321 22 02
MERSİN Tevfik Sırrı Gür Anadolu Lisesi  (0-324) 231 13 03 – 231 95 82
SAMSUN Merkez Alparslan İlkokulu (0-362) 231 10 42
SİVAS Behrampaşa Ortaokulu (0-346) 221 22 77
ŞANLIURFA Bahçelievler İlk ve Ortaokulu 0-414) 314 85 14
TRABZON  Cudibey Ortaokulu (0-462) 321 12 94 / 321 98 66)
VAN  Merkez Koç İlk ve Ortaokulu  (0-432) 227 17 37


ÖNEMLİ NOT:
1. Aday kaydı için
İstenen belgelerin eksiksiz ve doğru olarak Darüşşafaka Ortaokulu’na ulaştırılması gerekir.
2. Kesin kayıt hakkı
• Öğrencilerin,  sınavı kazandıktan sonra kendilerine bildirilen tarihlerde sağlık kuruluna girmek üzere okula gelmelerine,
• Sağlık kurulunun öğrencinin yatılı okula kabulüne bir engel olmadığına ilişkin rapor vermesine,
• Darüşşafaka’nın belirlediği tarihlerde yapılacak olan mali durum araştırmasının sonucuna bağlıdır.

İLETİŞİM:
Darüşşafaka Caddesi No:14 34457 Maslak – İSTANBUL
Tel: ( 0 212 ) 286 22 00 - 14 HAT Faks: ( 0 212 ) 286 31 77
 E-Posta: darussafaka@darussafaka.net

 

www.darussafaka.k12.tr

Hangimiz Masum?

Hangimiz Masum?

Genelevler bir zamanlar Türk filmlerinin senaryo malzemesiydi. Erkekler ağızlarında sigara kapılarda sıralarını beklerlerdi. Sonra sırası gelen içeri girer, o mezbele ortamda cinselliğini sergileyen kadınlardan birini beğenir, ödemesini yapar ve önüne katıp üst katta bir odaya çıkardı. Filmin etkisini şiddetlendirmek için ortamın iğrençliği abartılmıştır tamam da, gerçeklik payını nasıl yok sayabiliriz ki? 

İnsanlık genelev fahişeliğini bir meslek olarak görüyor; sanırım mesleklerin en onur kırıcı olanıdır. Ancak, bu mesleğin müşterisi bence mesleği icra edenden daha çok utanmalıdır. Bu hayata kendi istekleri dışında, çaresizlikten ve cahillikten düşmüş olanlara yanar yüreğim. Aile içindeki baskılayıcı şiddetten kaçan; aile içinde veya dışında süregiden cinsel tacizden kaçan; aşkın peşine takılıp kaçan; ünlü olma hayaliyle kaçan; kaçıp da sığındığı insanların merhamet ve iyiliklerinin, kadın cinselliğini tuzağa çeken bir aldatmaca olduğunu, geri dönülmez kavşaktan önce fark edemeyen kadınlara üzülmeyen de vardır elbette… Onlar, “İnsan kendi kaderini kendi yapar” diye ahkâm kesenlerdir. Aslında benim aklımın eksik bir yanı da böyle der durur sızlayan vicdanımı avutmak için. Eğer bu işi insanlığın en iğrenç mesleği görüyorsam yapmam; dilenirim de yapmam. Sanırım dilencilik bundan daha onurludur. Dilenmek ağır gelirse, çöplerden hurda toplardım… Tabii, tabii! Uzaktan çare kolay görünür. Ya belalı adamlar beni pazarlamayı meslek edinmişse? Ya can güvenliğimle edepli çalışma sağlayan bir ortama geçemiyorsam? İşte burada kader beni dönülmez bir tek yöne sokmuştur. Artık ben cinselliğini parayla pazarlayan tescilli ya da kaçak bir orospu olarak yaşayacak bir ahlâk mahkûmu olmuşumdur... İşte şimdi bu ahlâksız kadere mahkûm edilen fahişelere sızladı vicdanım…

Kadın cinselliği genelevlerde yasal kılıf giydirilerek pazarlanır. Birçok eğlence ve dinlence ortamı, hatta internet ve telefon servisleri de bu işi kaçak yapabilmenin ara bağlantısı olarak kullanılmaktadır. İlerleyen uygarlığa uyum gösteren bir kirlilik… Dünyaya doğmuş herkesin insanca yaşama hakkını güvenceye alamamış uygarlık zaten “kirli” bir insanlık ürünüdür… İnsan uygarlığının bu kirden arınması için, hayat yolculuğunu saygıdeğer ve sevecen ilişkiler içinde sürdürülebilir kılan bir toplumsal onur düzeneği gerekir… Ne yazık ki henüz böyle bir onurlu yaşam düzeneğini kuramlayıp gerçekliğini somutlaştırabilmiş değiliz. Bu yüzden insan uygarlığı arınma yolunda daha epey bir zaman kokuşmuş kirleriyle ilerleyecektir. Üstelik bu kirler fuhuş ayıbını bile aşan insanlık günahlarından bulaşmaktadır. Bu kirler ne yazık ki çıkarcı saldırı savaşı gibi sözde toplumsal varoluş gerekçesinden taşıp, bireysellik özelindeki kişilik var-oluşuna kadar sinmiştir. Bilirim bu kirlilik ezelden beri böyle gelmiş; gene bilirim ki bu iş böyle sürüp gitmeyecek; insanlık bu ve diğer kirlerinden arınmanın dayanılmaz ihtiyacını duyacak ve bir gün tertemiz bir uygarlık düzeneği kurmayı başaracaktır…

Hayat kadınlarını savunma gereğini hiç duymamıştım; ta ki bir arkadaşın konu üstüne eleştirisini görünceye kadar: Diyor ki arkadaşım, “Dünyanın en eski mesleğidir; onlar için üzülmek insanlık adına bir anlam getirmez. Bu meslek hiçbir zaman son bulmaz; çünkü talep vardır ve kolay para kazanmanın yoludur. Bence kendilerinin seçimi; üzülmeye değmez...”

“Fahişelik dünyanın en eski mesleğidir” diyip geçen bir akıla da ben akıl erdiremiyorum. Sanki en eski arkeolojik meslek kalıntıları bulunmuş da insanın ilk mesleğini fuhuş sektöründe icra ettiği belirlenmiş gibi… Fahişelik olsa olsa insan uygarlığının en eski ayıbıdır. Ayrıca fahişeliğin kolay para kazanma yolu olduğu da nereden çıkıyor? Öyle olsaydı ortalık zengin fahişeden geçilmezdi. Kocasının bile cinsel isteklerini karşılamakta zorlanan kadınların yaşadığı bu ülkede parasını ödeyen her erkeğin cinsel açlığını doyurma işini kolay sanan bir akıl, ya ruhsuz ya da düşüncesiz bir akıldan başka nedir ki? Parası ödenmiş her şeyi helal sanan bir akıl şeytanın en güvendiği akıldır. Parasıyla cinsel güdülerini sakinleştiren kimse, toplum içinde saf ve temiz bir kimliğin onuruyla dolaşabilirken, fahişenin ahlâksız ve günahkâr sayılmasını adil bulan bir aklın bahanesine tüküreyim.

Fahişelik bence para kazanmanın en zor yolu olmayabilir; ancak bedeli en yüksek hayat yolu olduğuna kuşkum yoktur; belki de bu yüzden fahişe kadınlara “hayat kadını” yakıştırması yapılmıştır. Fahişe, kazandığı para karşılığında sadece tensel cinselliğini kullandırma izni vermez; aynı zamanda toplumsal onur ve şerefini yitirmeyi de göze alır. ‘Temiz toplum’ özellikle kadın fahişenin yaptığı ‘iş’ karşılığında kazandığı parayı haram olarak nitelerken, kadından cinsel hizmet satın alan erkeğe olumsuz bir sıfat yakıştırmamıştır. Düşüncesiz geleneğin aklı suçluyu saptamıştır: suçlu, fahişelik yapandır; parasını ödeyip fahişeyle seks yapan masumdur… “Kancık köpek kuyruk sallamasa…” bahanesine yatıp vicdan huzuruyla uyuruz.

Toplumsal ve bireysel yaşam alanlarına açılan çoğu kapılar fahişeye kilitlidir; genelev dışında neredeyse hepsi. Demokrasi kapısı da kapalıdır: seçebilir fakat seçilemez. Peki, fahişeyle yatanın seçilme hakkı hangi bağışlayıcı bahaneye sığdırılmıştır? Ayıplı eylemi kendi rızası ve arzusuyla satın alan kimse masum, cinsel mahremiyetini para karşılığı ‘masumun’ hizmetine sunansa ahlâk suçlusu; öyle mi? Hangi akıla sığar böyle bir adalet? Fuhuş tek özneli bir eylem değildir; ille de kadın erkek birlikteliği ister; hatta kadın ve erkek öznel birliğiyle de sınırlı değildir. Fuhuş eyleminde “kadın-kadın” ve “erkek-erkek” öznesi de olasıdır.

Önce kadın sahip çıkmalı cinsiyetdaşına. Önce kadın kabul etmeli ki fuhuşta erkek de kadın kadar ayıplı ve kirlidir. Hiçbir kadın fahişeyle yatan erkeği bağışlayıcı dualarla karşılamasın. Kadın erkeği aklamazsa, erkek de genelevden sırıtarak değil, utanarak çıkmaya başlayacaktır. Nasıl ki evlenmeden önce erkeklerle yatmış kadın “kötü kadın” sayılıyorsa, kadınla yatmış erkek de “kötü adam” sayılmalı; ya da, cinsel ayrım yapmadan iki tarafı da hoş görmeliyiz.

Bir de maskeli fuhuş vardır. Bu işi yapan fiyat etiketli parça başı çalışmaz; işini tek müşteriye bağlar. Müşteri kendi rızasıyla çekilmeden, ya da yeteri kadar sağılmadan ilişki kesilmez. Bu tek müşterili fahişelik “aşk” çarşafına bürünerek kendisini imam nikâhıyla topluma kutsatır. Aynı işi sürümden kazanma ilkesiyle birçok erkekle yapan kadınsa ‘kötü kadın’, yani fahişe kalır. Toplum vicdanı cinsel davranış ayıplarına cinsiyet ayrımı yapmadan tükürdüğünde, genelevde oturanla genelevde ağırlanan; kuyruk sallayanla bıyık buran; metresle metres tutan, toplumun ahlâk terazisinde eş değer ağırlığa gelecektir. Bu ahlâk anlayışıyla büyümüş erkek, bakire değil bahanesiyle evlendiği kadını kovmadan önce kendine soracaktır: “Sen hiç mi bir kadınla cinsel ilişkiye girmedin be adam!” Evlenmeden önce cinsel ilişkiye girmiş bir erkek bakir mi sayılır? Genelevde çalışan kadınlar gibi, geneleve müşteri olan erkeklerin de kimlik kaydı tutulsa, erkek mi yoksa kadın mı fazla çıkar?

Cinsel yaşamın ayıplı sandığımız yanlarını erkeğin elinin kiri, kadınınsa iffeti saymaktan vazgeçip, bunu bir kadın-erkek ortak eylemi olarak görmedikçe, kadının cinselliğini tutsak ederek erkeğin hizmetine pazarlayan 'yasal' ve kaçak fuhuştan hep kadın sorumlu tutulacaktır; ‘namus’ cinayetleri de bu sözde sorumluluğun bir bedeli gibi algılanmayı sürdürecektir. 

Önce annesi tükürmeli kadın cinselliğini satın alabileceğini düşünen oğlunun yüzüne.

Ve kadın erkek yan yana birlikte karşı durabilmeli cinselliği sömüren her şeye...

Muharrem Soyek

Kadının Fendi

Erkek savaşır, kadın kazanır. (Cengiz Sarıca)

Erkek savaşçıdır. İstediği kadar araziye uyma çabası göstersin kaçamaz; eninde sonunda gün gelir kendisini kadınların seyrinde savaşırken bulur. Erkek savaşır ve kazandığını sanır. Erkek bir daha savaşır ve yine kazandığı sanısıyla kadını koluna takıp zafer gururuyla dolaşır. Erkek son gücüyle bir kez daha savaşır ve kaybeder; çünkü kadın gücü tükenmiş erkeği terk eder.

Erkeğin işi gücü savaşmaktır. Kadın ise kışkırtıcıdır. Erkek nasıl savaşın kalesi güçlü bedense, kadın savaşın kışkırtıcı zekâsıdır. Kışkırtır, savaştırır ve kazanır. Savaşan erkek, kadın fendinin nimetlerinden faydalansa da kazanan hep kadındır. Kaybeden erkek bile kadının zaferini tamamlar. Erkeğin kaybetmesi bile kadının bir başka erkekle kazanma tasarısının unsuru olabilir. Bu yüzden derler, “kadının fendi erkeği yendi”… Kadının fendi o denli saklı bir büyük güçtür ki, erkeğin savaşını kendi rekabet kazancına dönüştürürken erkeğin bunu kendi zaferi sanmasını sağlar. Kadının da kaybettiği olur elbette;  ancak orada bile kazanan çoğu zaman erkek olmaz da bir başka kadın olur.

Televizyondaki "evlen benimle" programlarında kadın adaylar evlenecekleri erkeği tanımlarken sıklıkla şöyle diyorlar: "beni taşıyabilecek biri olsun... bana sahip çıkacak, adam gibi adam olsun..." Bu söylem kadın fendinin kışkırtıcılığı değil de nedir ki? "Erkek adam kadının önünde yürür, ona kol kanat açar" diyen kadının kendi hükmüne gireceğini sanan erkek, kadının fendine tutsak bir savaşçıdır artık. Kadın, erkeğin savaşçı onurunu okşamak için erkek egemenliğinde bir ilişkiyi yüceltirken asla erkeğin hükmüne gireceğini doğrulamaz. Erkek, hayat yolunda önden yürürken tasması peşinden gelen kadının elinde olmalıdır. Kadının demek istediğinin 'aslı gibi' çevirisi budur. Kadının fendindeki hüner erkeğin boynundaki tasmayı görünmez yapabilmesidir.

Evet, kadının fendi erkeği yenebilir; ancak toplumsal gerçeklikte kadının başını yiyen de çoğu kez gene kadın fendidir. Bence, kadın kadının kurdudur. Bu yüzden, özellikle gönül meydanında erkeği en iyi savaştıran kadın kazanırken bir başka kadın ezilip geçilmiştir… Sanırım kadının kazanmak için erkeği kullanma tutkusu kadın haklarının çiğnenmesini kolaylaştıran sinsi bir hoşgörüye dönüşebilmektedir. Kadın erkek tarafından sahiplenilmeyi erkeği onurlandıran bir meziyet yaparken aslında erkeği kendisi için savaşan seçkin kullarından yapma fendindedir. “Kadının fendi erkeği yendi” sözü sanki kadın erkekle doğrudan ‘savaşa’ tutuşmuş gibi izlenim vermekle bile bir kadın fendinin algılatım kurnazlığıdır. Kadının fendi doğrudan erkeği telef etmeyi hedef almaz; kadının fendi çoğu zaman bir başka kadını hedef alır ve onu kahretmek için erkeği kullanır. Kadının fendi nadiren bir erkeği telef etmeyi hedef alır ki, o zaman bile hedefteki erkeği bir başkasıyla tuzaklarken kendisi masum mağduru oynar. Ancak intikam ateşiyle tutuşan cinnetlikte kadın erkeği doğrudan yok etmeyi hedefleyen saldırısını yapar. Fendi başında hiçbir kadın ihanet acısıyla kıvranırken bile erkeğe doğrudan saldırmaz.

Bence sözün aslı, “kadının fendi kadını bitirdi” olmalıydı...

Erkeği yanına çekip hayat yolunda kol kola birlikte yürümeyi ve durmayı ahlâki sorumluluk yapabilen kadınsa muhteşem fendini sadece erkeği kahretmeden terk etmekte kullanır. Fendinin inceliğiyle erkeği yol ayrımına geldiklerine ikna eder; öyle ki, sonunda erkek kadını kendisinin terk ettiğine ve bunu da fedakâr bir aşkla yaptığına inanır olur. Böylesi onurlu kadın fendi de vardır işte... Sadece ve sadece, kadının önünde yürümeyi ve kadının korunması gereken bir emanet olduğunu reddeden, kadınla kol kola yürüyebilen ve sırt sırta durabilen erkeğin bu muhteşem kadınlardan biriyle tanışma fırsatı olabilir.

Muharrem Soyek